“Rob Reiner wakkerde woede aan bij
anderen door zijn ongeneeslijke aandoening
die de geest verlamt, beter bekend als het
‘Trump Derangement Syndrome’.

Hij maakte mensen gek door zijn waanzinnige
obsessie voor president Donald J.Trump.
Zijn overduidelijke paranoia bereikte
nieuwe hoogten, toen bleek dat onze regering
alle verwachtingen overtrof.
Reiner was gestoord en slecht voor ons land.“

Aldus Donald Trump,
op zijn ‘Truth Social’ over de gruwelijk vermoorde
dood van filmmaker & Trumpcriticus Rob Reiner.

“Waar de woorden al niet waren!
In welke monden al niet! Op welke tongen!
Woorden, volgezogen als luizen.
Wie zal ze, wie mag ze nog herkennen
na deze omzwervingen door de hel,
na deze schrikwekkende afgronden.

Woorden hebben een tweeledig bestaan:
elk woord is, eens in ons gevangen,
flink samengeperst. Maar in ieder,
flink samengeperst, zijn wij. De vele
woorden, en elk woord dubbel,
gekweld en kwellend, offer en offeraar,
compact en hol.“

Aldus Elias Canetti,
die verklaarde: Als dichter leef ik in de tijd
nog voor het schrift, in de tijd der ‘uitroepen.’

‘Een ogenschijnlijk dik iemand die uit twaalf wel verpakte mageren bestaat, die allen tegelijk piepen? De ‘lofverzamelaar’ ergert zich aan het zwijgen der straten. Hij loopt ze onvermoeibaar af om hen tot lof te dwingen en is verbitterd over hun weerstand.

Hij wil de wereldgebeurtenissen verdringen. Hij wil dat men zich met hem, niet met aardbevingen en oorlogen bezighoudt. De lofverzamelaar vult een huis met zijn naam. Hij verwacht nieuwe wendingen, zinnen zoals hij nog niet heeft gehoord, een hele taal vol loftuigingen, voor hem alleen bedacht. Doden mogen soms ook worden geprezen, hij verschaft zich hun zegen.

De lofverzamelaar zou bereid zijn voor iedere smaad of ook enkel voor kritiek de doodstraf op te leggen. Hij wordt almaar vetter, maar hij draagt het graag. Hij vindt altijd vrouwen die om wille van dit vet van hem houden. Zij likken aan zijn lof en hopen er iets af te krijgen.’

Trump avant la lettre?

Uit: ‘Wat de mens betreft’
Aantekeningen 1942-1972,
Privé domein nr. 31

Inmiddels is het alweer volop december. Er dwarrelt weer sneeuw over mijn firefox-scherm. Zomaar vanzelf, en volkomen naar mijn zin. Op de wijze zoals hierboven, maar dan in volle breedte. Sneeuw waar geen vodden van komen: smelt niet, vriest niet aan, geen strooizout nodig.

Alsof God zijn vol geraakte perforator leegschudt, van zo hemelhoog dat de uitgestanste rondellekes er meer dan een maand moeten over doen, eer ze zijn uit gesneeuwd, om daarna weer even plots te verdwijnen.

Natuurlijk, daar zijn ook de zogenaamde kersthaters weer in hun columns, nu het ook op hun zeurkalender alsnog kerstmis dreigt te worden: “Al bijna twee maanden moet ik die wansmakelijke led-horror verdragen. Het zijn weer harde dagen, kerstmis spreidt z’n walm weer uit!”

Niettemin, led-me-go! Ik slaak weer een zucht van verlichting, trouw aan de heilige boodschap: de lendenen omgorden & de lampjes brandend houden. En ja, leve daartoe de ledjes in de donkere tunnel van de tijd. Vroeger waren die beruchte kerstlichtjes pas écht een horror:

eerst ontrafelen en dan urenlang zoeken naar de defektjes, want als er ééntje kapot was, brandde de hele slinger niet. En als ze dan eindelijk brandden was je voortdurend bang dat ze weer zouden uitvallen. Die binnenskamerse onrust is alvast niet meer aan de orde wat dat betreft.

Maar die kleinschalige onrust van toendertijd is inmiddels vervangen door een wereldwijde. Niets is nog wat het toen leek te zijn: een magische gebeurtenis. Er komen schuldgevoelens aan het licht, het geglinster lijkt gestolen goed: we betimmeren andermans licht?

We worden om begrijpelijke redenen bepreekt & onderuit gehaald: glühwein staan te drinken, verbolgen durven te zijn over een gedrochtelijke kersttent, cadeautjes lopen te zoeken, het huis weer vol lichtjes proberen te sentimenteren.. wat een tegenstrijdige bezigheden.

Het leven-zoals-het-is: vol onverzoenlijkheden, ga er maar aan staan. Kerstmis, hoe kort door de bocht ook, lijkt niettemin nog altijd bedoeld om er iets moois van te maken. En liefst met dàt wat Elias Canetti benoemt als:“Het heiligste, dat tegelijk het gevoeligste is: nabijheid.”

En wat komt deze hommelkoningin hier bij doen? Ik heb ze nog enkele seconden horen brommen, maar toen hield het plots op. Onmiddellijk alle spinnenwebben nagekeken, maar niks ter zien, het bleef stil. Tot ik ze vandaag, bezig met m’n lichtjes, ineens als een dier-baar juweeltje dood op de grond zag liggen. Laatste lijn: nabijer kan ze mij niet zijn.