Er werd zogenaamd ‘gefeest’ gisteren. Onder het motto:
als je jezelf niet kittelt, dan lach je nooit.
Dat resulteerde helaas enkel tot de pijnlijke vraag:
waar is der vaderen fierheid heen?

Moest dàt de reflectie zijn van Vlaanderen’s betekenisevolutie:
dat opgefokte flierefluitersfeest op de Grote Markt in Antwerpen?
Die sterrenparade van kromme liedjesteksten?
Brabo, die op zijn eenzame hoogte zin leek te krijgen om die
bronzen reuzenhand met een slingerworp de stad in te gooien?

De vleierijen op de Navo-top richting Trump stelden
plots niets meer voor. Het geslijm richting podium hing gisteren
in zware slierten boven wat er van Vlaanderen nog over bleef:
onwaarachtigheid & een gekweeld, veelal amechtig taalgebruik.
Ook het begeleidende orkest verdiende beter.

Voor goudzoekers, maaglijders & kribbebijters viel er alleszins
niet veel te rapen, mijn gedacht. Figuurlijk bekeken alleszins
weinig ‘gulden sporen’ te bespeuren.
Leve Zjef Vanuytsel in het Land van Ooit.