Ineens, out of the blue, zat ze daar. Wou ze op tafel in de broodzak kruipen, en deed ze ons schrikken met haar buitensporig formaat.
–“Oei, amai! Dat moet toch minstens wel een wespenkoningin zijn..“

Of… dat zal toch niet Vespa Velutina zijn, de Aziatische Hoornaarster? Ik had absoluut geen zin om dat vast te moeten stellen. Niettemin pas gelezen & toch wel onthouden zeker: stuifmeelgele poten..

En jawel hoor, die had ze. Dat kwam dus neer op vangen & verdelgen? Ze zou een volk gaan stichten dat bijen & hommels gaat aanvallen?

Het gemoed schoot meteen in lichterlaaie: want wat een juweel van een wesp. Ze glinsterde in de zon en liet gedwee een potje over zich heen zetten. Niks agressief, totaal niet bangmakend. Zowel gedoemd als uitgedaagd zich zelf te zijn. Toch maar net zoals ook wij allemaal?

En wat werd mij vervolgens opgedragen door Google? In de diepvriezer zetten. Het brein begon er rondjes van te draaien. Ondertussen zat donkere Vespa Velutina verslagen maar rustig op de bodem van het potje. Te wachten op mijn akelig afgedwongen besluit?

Ik heb haar bevriezing seconde na seconde meegemaakt, in de hoop dat het zich uiteindelijk snel heeft mogen voltrekken. Maar wat heeft het gewrongen, dit te moeten doen. Wat een schrijnend potje zal ik morgen in mijn diepvries vinden. In ieder geval: geen gejuich, geen medaille verdiend. Want hoe dan ook, een wonder verdelgd.