O vader, uw geboortedag!
Zo stond het vanmorgen in mijn agenda,
reeds lang van te voren opgetekend, al vanaf nieuwjaar.
Lachwekkend bijna, alsof ik het zou kunnen vergeten.

Bovendien palmzondag vandaag,
en vannacht ook nog de volle maan!

Maar o, het gemis.
Jeroen Brouwers wist dat, zoals immer & altijd,
zo treffend & herkenbaar te formuleren: ‘Mettertijd worden
alle, àlle herinneringen pijnlijker omdat men zich
in steeds grotere mate het verlorene herinnert,
en de smart daarover schrijnender is dan
het verdwenen geluk het hart ooit heeft gestreeld’.

Zoals ook Brouwers’ bekentenis:
‘Mijn sympathie voor mensen die met liefde
over hun ouders spreken. Mijn vage jaloezie omdat ik
zulke liefde niet ken.’ Het stemt mij alleszins dankbaar
dat ikzelf er zo vol van mocht & mag zijn.

Geneigd zich in de eigen ziel te knijpen,
voelt hij zichzelf voortdurend aan de tand.
Gewend zijn eigen diamant te slijpen,
hing hij steeds feller tekens aan zijn wand.

Veel lauweren maar niet om op te rusten,
geen uur, geen ogenblik bleef onbewaakt.
Zelfs in zijn zwaar gesnoeide tuin der lusten,
heeft hij wat loskwam steeds weer vastgemaakt.

Het hart te zwaar, de ziel te fijn besneden,
speelt hij een hoofdrol in ’t mysteriespel,
sinds ik hem in zijn genen vergezel.

Ik dank hem voor de ruil van lijf & leden,
beoog ’t verzachten der omstandigheden,
ter vader’s ere, nog immer van tel.