Het zal misschien wel zo moeten, of nodig zijn, maar het is een feit: wantrouwen heerst. Zowel over- als onbe-. Het morrelt zowel aan de voor- als aan de achterdeur van wellicht ons aller gemoed? Het lijkt heden ten dage alvast geen synoniem meer voor dat waardevolle woord ‘behoedzaamheid’, niettemin aangegeven als..hetzelfde?

Zo wantrouwig als de reus Argus met zijn honderd spiedende ogen, zo moet men blijkbaar in het leven staan, om geen naïeveling te worden genoemd? En ook al vallen er om beurten telkens twee van in slaap, de andere 98 weten perfect wat hen te doen staat: wantrouwig blijven.

Ooit stond de ‘maar’ voor de ‘ja’ zoals in: zeg maar ja tegen het leven. Doch steeds vaker zijn de rollen eerder omgekeerd, en staat de ‘maar’ achter de ‘ja’ als de stijve kwispel van een boze hond z’n staart.

Niettemin, het is geweten, het is uitgelegd: de extremen zijn nodig om een ei hard gekookt te krijgen. Het eiwit is er al lang klaar mee, maar de dooier schreeuwt om meer, als hij een volle maan wenst te worden. Desnoods via verzengende achterdenkendheid, en/of de wangunst van het reeds voldoende gestolde eiwit, maar het moet & het zal: hard zijn.

Het woord ‘maar’ staat als een dubieuze schizomyceet in het woordenboek. En net zoals de echte splijtzwam in de natuur, dreigt ook het woord ‘maar’ vaak een even dubieuze rol te spelen richting vergiftiging, door afscheiding van toxinen. Ach, de gevoeilige snaren.

Gelukkig hebben niet alle ‘maars’ zulke toxische bedoelingen. Integendeel zelfs, soms lijken het zelfs vredevolle onderhandelaars: het kan zo, maar het kan ook zus, aan u de keuze. Hetgeen ons brengt bij een sowieso uiterst boeiende les: het conflict als bron van energie. Halleluia, maar het blijft, hoe dan ook, een uitputtende zaak.

Harde tijden dus voor de confliktvermijders onder ons, die soms met hun ziel onder de arm niet meer weten waarheen, omdat zowel horen, zien als zwijgen hen de duisternis in jaagt. Omdat ze weten: wij zijn de zachte heelmeesters, wij veroorzaken stinkende wonden? Of explicieter nog: omdat ze wegrennen van de wonden, zoals ik dat ook over Godfried Bomans hoorde zeggen, in een uitzending over hem?

What’s in a name? De voorbije nacht in het parlement wist men het ook niet. Wie kroop niet liever onder de grond, dan dat hij daar bij had moeten zijn? Echter, ondergronds is het al niet veel beter: ook de mieren, de slakken & de blinde mollen onder ons worden bestreden.

Maar tussendoor kwam er goddank ook nog iets anders ter sprake in die inspirerende uitzending over Bomans, waarin hij zei: ‘Humor is eigenlijk overwonnen verdriet.‘ Jerooms gevallen engel dan maar?