‘Vredige Wouden,
geen enkel ijdel verlangen vertroebelt hier
onze harten, als ze er gevoelig voor zijn.
Fortuin, dat is hier niet de favoriete wens.

Grootsheid, kom ons nooit
je valse aantrekkingskracht aanbieden!
De hemel heeft die uitsluitend bedoeld
voor onschuld & voor vrede.

Laten wij blij zijn met onze toevluchtsoorden,
en genieten van deze rustgevende rijkdom.
Ach! Kan men gelukkig zijn
met een andere wens dan de deze.‘

‘Forêts paisibles‘ is een hoopvolle verzuchting uit Jean-Philippe Rameau’s ballet-opera ‘Les Indes Galantes’ (1735), een mengeling van exotisch gekleurde dansen, verrukkelijke koren, aria’s en ariettes. Les Indes Galantes (de hoffelijke Indiërs) stond toendertijd synoniem voor bewoners van elk denkbaar niet-Europees of exotisch land.

Het gezang van de ‘Vredige Wouden’ wordt vooraf gegaan door ‘Les Sauvages’, de dans van de vredespijp, uit de (Amerikaanse) wildernis. Rameau doelde met ‘les Sauvages’ op de vredespijp rokende Indianen.

Met muziek en dans wordt een schets gegeven van de ontmoeting van de Franse cultuur met wat men toen ‘wilden’ vond, of ‘Indes’: Turken, Inca’s, Perzen – exoten, anders gekleurd en anders in de liefde. Maar toch, rivaliteit, eer, jaloezie – het is ook bij hen niet anders.

(Info: Ben Frie SJ recentie, igniswebmagazine.nl) Hieronder de Concertversie van ‘Les Arts Florissants’ onder leiding van William Christie. Alsook een getransformeerde hedendaagse versie: hiphoppers die dansen op barokmuziek. En in ruil voor al die uitgesmeerde Trump-miserie in woord & beeld ook nog het alles overstijgende ‘Tendre Amour’, uit ditzelfde hartveroverende werk.