Voor eeuwig & altijd?
Voor de rest van mijn leven?
Dat zal ik nooit meer vergeten?

Zo stilletjes aan raakt de rek toch wel uit die woorden.
Want voor hoe lang nog, uiteindelijk, of liever, voor hoe
bedenkelijk kort zullen ze op de duur nog van tel zijn?

v

Of zullen ze dan toch tot in de grond & het graf,
tot in het vuur & de urne geldig blijven,
onder het motto: beloofd is beloofd, gezegd is gezegd.

Het geleefde leven als een afgeronde kleine eeuwigheid,
waar achteraf niets meer aan kan worden toegevoegd,
hetgeen vaak als schrijnend wordt ervaren.

Waarom zouden we anders zo treuren om de dingen
die niét meer konden worden gezegd of gedaan, en die
daardoor in een genadeloze baan rond de ziel blijven draaien?

Maar we zullen er sowieso ‘zijn geweest’
en dat kan niets of niemand ooit nog ongedaan maken,
net zo min als al ons doen & al ons niet-gedane.

We zullen hoe dan ook deel hebben uitgemaakt van
elkanders kleine eeuwigheid: zowel met het verzachtende,
als met het verzuimende, als met het verzoenende.

En er zal altijd onder staan:
waarvan akte.

Ter info: met een klik op het wit vierkantje onder de video krijg je ondertiteling mee.