Als je niet wilt dat de tijd voorbijgaat
(en dat wil je toch niet?)
dan moet je aardig zijn voor de tijd:
je moet vragen wat hij wenst,
je moet je luiste stoel naar hem toeschuiven,
je moet hem een kopje thee aanbieden
en zoveel honing voor hem neerzetten als hij
ooit maar op kan (maar je moet er wel op letten
dat je wat overlaat voor mij, als ik straks langskom)
en je moet zorgen dat de zon schijnt en dat
de lijster zingt en dat de geur van zoete beukennoten
rondwaart (zo heet dat)
en als hij dan toch nog voorbijgaat?

Dan moet je voor hem gaan staan en roepen:
Ho! Wacht even! en dan moet je hem strelen –
eerst de seconden,
dan de minuten en de uren,
en dan de dagen en de maanden en de jaren,
zachtjes strelen –
misschien gaat hij dan nooit voorbij
(maar zeker is dat niet).
Wacht anders tot ik er ben.
Tot straks.

Aldus de mier
van Toon Tellegen.

Misschien inderdaad
het proberen waard..?