GROETEN UIT MUSKOGEE,
OKLAHOMA, USA.

Dat zal een tijdreis moeten worden.
Terug naar de hippie-jaren, die rond 1969
op hun hoogtepunt waren, hoewel toen nog enigszins
ver van mijn bed & mijn binnenste.

Maar mijn liefde voor Westerns & Country Music
vond reeds eerder zijn oorsprong: in de Bessy-stripboeken
uit mijn jeugd, waarin de blauwogige Andy Cayoon samen
met Bessy de gevaren van het Wilde westen hielp te trotseren.

Net zoals in die Country Song van Merle Haggard
‘Okie from Muskogee’ paste het daarin geschetste beeld
perfect bij het eveneens toen nog kleine dorp waar ik woonde,
en bij het gezagsgetrouwe leven dat ik toen leefde.

Maar ook: die man, die stem, die beat, dat erotisch
klinkende Amerikaans, het vloeide als smeerolie
tussen de raderen van mijn toen nog haperend brein.
Kortom: ik viel er voor in katzwijm, en nog steeds.

De song kwam op nummer 1 in de hitlijsten
en won een CMA Award in 1970.
Haggard zei dat hij het nummer aanvankelijk schreef
tegen de hippie cultuur in Amerika.

Er werd wiet gerookt en LSD, vlaggen verbrand
en geprotesteerd tegen de oorlog in Vietnam. Terwijl men,
zo vond hij, zelf een vrijgevochten leven leidde.
Hij wilde de soldaten steunen met zijn song.

Daar kwam hij later echter heel wat genuanceerder
op terug. Hij gaf toe dat zijn opvattingen over die
Vietnam-protesten anders waren toen hij het lied schreef.
‘Ik ben het later gaan zingen met een andere intentie…’

Maar dan: zoveel jaren later, déze uitvoering, déze
twee doorleefde mannen, zo zichzelf als men zichzelf maar
kan zijn. Wat een zinderende herbeleving. Wat een aura,
wat een ogentroost voor die van mijzelf.

Je hoeft dus niet per se jong te zijn (of nog in leven..)
voor zulk een onweerstaanbaar sex-appeal,
als dat van deze twee: the biggest trill of all.
I love it, I’m a freak-fan.

We don’t smoke marijuana in Muskogee,
we don’t take our trips on LSD,
we don’t burn our draft cards down on Main Street,
we like living right and being free.

We don’t make no party out of lovin’,
but we like holding hands and pitching woo.
We don’t let our hair grow long and shaggy,
like the hippies out in SanFrancisco do.

And I’m proud to be an Okie from Muskogee,
a place where even squares can have a ball.
We still wave Old Glory down at the Courthouse,
and white lightnin’ s still the biggest tril of all.

Leather boots are still in style for manly footwear,
beads an Roman sandals won’t be seen.
And Football’s stil the roughest thing on campus,
and the kids here still respect the college dean.

Merle Haggard was een van de meest invloedrijke figuren
uit de Amerikaanse countrywereld in het tweede deel van de
vorige eeuw.Tijdens zijn zestigjarige carrière schreef hij
een veertigtal nummer-één-hits in de country charts bij elkaar.

In 1977 werd hij al opgenomen in de Nashville Songwriters
Hall of Fame, en zeventien jaar later viel die eer hem opnieuw
te beurt in de Country Music Hall of Fame.
Hij stierf, 79 geworden, op zijn eigen verjaardag, 4 april in 2016.

Got the news this morning, it would be a tough day:
someone’s so much larger than life, can’t believe
he could pass away. When it comes to country music
he’s the world, and it wouldn’t be all it is, without Merle.

And he won’t ever be gone, his songs live on.
A fugitive and a brand new man, Mama tried to understand.
Left us a lifetime of songs, and he won’t ever be gone.
We were friends right from the start.

And we shared some high times, I would sing
some songs he wrote, and he would sing a few of my own.
Music made us brothers ‘til the end. Not a day
goes by that I don’t miss him.

And he won’t ever be gone,
his songs live on, ramblin’ fever and the way I am.
Blue collar blues for the working man,
we’ll be singing him back home from now on.

And he won’t ever be gone,
his songs live on.