‘When they go low, we go high’, met dank aan Michelle Obama? Vereeuwigd bovendien als een vurige wens op de nieuwjaarskaart van een, zoals aangevoeld, dierbare vriend. Voor wie vleugels heeft, staat de hoogte open? Echter, nu zelfs de eksters schaamteloos uit de lucht worden geschoten, vrezen ook mijn gedachten een zelfde lot.

Hoe dan ook, mijn gedachtegoed is er lamlendig aan toe, murw geslagen door die hallucinante Inauguration Day, gisteren in de VS.

There is method in this madness? Des te erger. Mijn weerloos brein voelde zich door de waanzinnige sprekerd-van-dienst besprongen als door een verkrachter, en brutaal het ongelooflijke ingesleurd. Om mijn gemoed vervolgens geestelijk te penitreren met zijn walgelijk zichzelf.

Het woord ‘onvoorstelbaar’ mag voor mijn part uit de woordenboeken worden geschrapt: het heeft zichzelf opgeheven, het bestaat niet meer, werkelijk niets is blijkbaar nog ‘onvoorstelbaar’. Ook het woord ‘verbeelding’ komt in gevaar, zo onvoorstelbaar door de werkelijkheid getart en voor dood achtergelaten nabij het Moeras van de Droefheid?

En ja dus, daar is ‘the Nothing’ weer, die allesverslindende kracht die door niets of niemand meer te stoppen lijkt, met zijn wolfachtige ‘Servant The G’mork’ uit de Never Ending Story: steel de mensen hun dromen, en bestook ze met valse hoop, zodat je over hen kan heersen.

When they go low, we go high? Geachte heer Hoogvlieger, ondanks mijn gesmolten vleugels wil ik dat alleszins blijven proberen te doen, sinds u die hoopvolle woorden weer heeft aangehaald. Om u aldaar, flying high, altijd aanwezig te weten. En dat stipje ‘deep down under’: ga er maar gerust vanuit, dat ik dat ben, dat ik daar vanaf morgen weer zal staan te wuiven naar u. In de hoop van… zelf ook gezien te worden?