Soms ga ik er in alle regenachtige vroegte
plots van wakker liggen: van het onvoorstelbare, dat
heel even in een flits, ineens toch voorstelbaar wordt.
Iets van op slag. Iets van op de natte stenen.

Dan worden mijn lippen er zo droog van
en mijn ogen zo nat, dat ik het gevoel heb dat het staat
te gebeuren. Op zo’n gure donkere novembermorgen,
zwetend want wetend ze moeten daar door.

In die onheilspellende vroegte vol gevaren, in het
natte licht dat zich chaotisch op de Vroegelingen werpt.
Gejaagd door de wind, rakelings voorbij gezoefd door
andere onmisbaren, die met hun dubbel zoveel wielen.

Bij voorbaat gaan treuren om er alvast aan te wennen,
voor in geval dàt? In de hoop op ‘strafvermindering’?
De geliefden, zo hachelijk onderweg met hun weerloze
pracht & hun niet te beschrijven onmisbaarheid.

Ja moeder, ik wist het als eerste: wij zijn
allemaal, als brandende kaarsen, uit uw buik gekomen.
Ik was tien, toen uw achtste geboren werd; nog méér
en ik had uw eigen vroedvrouw kunnen zijn.

Acht paar gepoetste schoentjes op rij, bid voor ons,
valkuil vol achterhaalde sinterklazen, idem dito.

Ja Moeder, ik dank u, al voel ik mij soms zo
onzeker als een verkoopster, die zojuist makreeltjes
in olijfolie heeft zitten eten en, stinkend naar het leven,
vragen moet: “Kan ik u helpen, meneer?”

Frikadellen met noordkrieken, bid voor ons,
pioenrozen op het oude kerkhof, idem dito.

Ach Moeder, ik weet niet wat mij vandaag
het meest weemoedig stemt: uw gewijzigde
aanwezigheid in mijzelf, of de erfenis van uw
blijvende – o zo beklijvende – doodsmoedigheid.

Soepknook in de ziedende pot, bid voor ons, en
alle memento-mori-moeders ter wereld, idem dito.

Waft her, Angels, through the skies, far above yon azure plain!

‘Vredige Wouden,
geen enkel ijdel verlangen vertroebelt hier
onze harten, als ze er gevoelig voor zijn.
Fortuin, dat is hier niet de favoriete wens.

Grootsheid, kom ons nooit
je valse aantrekkingskracht aanbieden!
De hemel heeft die uitsluitend bedoeld
voor onschuld & voor vrede.

Laten wij blij zijn met onze toevluchtsoorden,
en genieten van deze rustgevende rijkdom.
Ach! Kan men gelukkig zijn
met een andere wens dan de deze.‘

‘Forêts paisibles‘ is een hoopvolle verzuchting uit Jean-Philippe Rameau’s ballet-opera ‘Les Indes Galantes’ (1735), een mengeling van exotisch gekleurde dansen, verrukkelijke koren, aria’s en ariettes. Les Indes Galantes (de hoffelijke Indiërs) stond toendertijd synoniem voor bewoners van elk denkbaar niet-Europees of exotisch land.

Het gezang van de ‘Vredige Wouden’ wordt vooraf gegaan door ‘Les Sauvages’, de dans van de vredespijp, uit de (Amerikaanse) wildernis. Rameau doelde met ‘les Sauvages’ op de vredespijp rokende Indianen.

Met muziek en dans wordt een schets gegeven van de ontmoeting van de Franse cultuur met wat men toen ‘wilden’ vond, of ‘Indes’: Turken, Inca’s, Perzen – exoten, anders gekleurd en anders in de liefde. Maar toch, rivaliteit, eer, jaloezie – het is ook bij hen niet anders.

(Info: Ben Frie SJ recentie, igniswebmagazine.nl) Hieronder de Concertversie van ‘Les Arts Florissants’ onder leiding van William Christie. Alsook een getransformeerde hedendaagse versie: hiphoppers die dansen op barokmuziek. En in ruil voor al die uitgesmeerde Trump-miserie in woord & beeld ook nog het alles overstijgende ‘Tendre Amour’, uit ditzelfde hartveroverende werk.

Victorie kraaien: de overwinning op de duisternis, de triomf van het licht? Anno 2024 doet dat heden ten dage eerder denken aan een oude protserige haan, type Trump, boven op de mesthoop van de wereld. Dus niet als aankondiger van de nieuwe dageraad, want wie wakker genoeg is & goed luistert hoort hem eerder ‘Patriarchaat!’ schreeuwen, afgewisseld met beuzelpraat als ‘Weg met al wie mij tegenstaat!”

Hoe dan ook, er worden eieren gelegd bij de vleet, maar vaak hebben ze geen schalen en blijken ze dus niet levensvatbaar. Doch dat zal de kraaiende Trumphaan een zorg wezen: de taak der kippen is niet de zijne. Als attribuut van zijn eigen gepersonifieerde wellust hoeft hij alleen maar koning te kraaien, in god’s naam zelfs, naar eigen zeggen.

Maar in weerwil daarvan is de Trumphaan helaas ‘not a Good Luck Rooster’ want hoor hem maar schreeuwen: “Nog voor ik tweemaal zal hebben gekraaid, zal ik u reeds driemaal hebben verloochend!” Hij regeert de omgekeerde wereld, met zichzelf als de maat der dingen: waar zijn kop met hanenkam moest staan, bevindt zich zijn cloaca, en andersom. Maar het wervende filmpje hieronder slaat je hoe dan ook de bijl uit je handen, hetgeen er dan ook de bedoeling van is.

God keek neer op zijn geplande paradijs en zei:” Hier stinkt echt iets. Ik riek iemand die drie Egg McMuffins eet voor ontbijt, haat verspreid, de grondwet vernietigt en de democratie, vijf Big Macs eet als avondmaal. Vervolgens naar zijn Oval Office gaat en de boel daar doet stinken, terwijl hij uitsluitend naar Fox News kijkt.” God smelled Trump.

“Ik riek iemand met stinkende oksels die andere wereldleiders doet kokhalzen, scherp genoeg om er zelfs een olifant mee om te leggen. Iemand die de hele planeet doet stinken en met een paar graden doet opwarmen. Komt ranzig thuis en slaat een fles Brut 33 achterover, zonder enig bijkomend effect.“ God smelled Trump.

God zei: “Ik riek iemand die elk gebod overtreedt, en daarvoor aanbeden wordt door zijn volgers. Iemand die de bedroefden bespot. Iemand die met z’n voeten in de drollen van dictators durft te trappen. Iemand die op wonderlijke wijze het geld van zijn meest fervente fans kan laten verdwijnen. Iemand die het verschil niet kent tussen respect voor de rechtstaat en het onderdompelen van zijn oranje kop in zijn eigen gouden wc.” God smelled Trump.

God rook iemand die tot op de bodem wil gaan om te winnen, en zelfs nog verder. Een put gravend voor zijn rotte leugens, de menigte achter zich meeslepend. God smelled Trump. En God zei: “Ik riek iemand met een schadelijke, weerzinwekkende, kwalijke stank. Die shit heb ik niet gemaakt. Lucifer, ben je de kattenbak weer vergeten? Jesus Christ.”

Hij dus. Die loodzware bullebak. Die afstotelijk gemuteerde reuzenkraak met zijn meer dan vier meter lange armen vol zuignappen en z’n vlijmscherpe hoornachtige papegaaienbek. Een nachtmerrie die zichzelf heeft waargemaakt, als een niet meer weg te krijgen gedrocht op het dak van dat witte huis. De hele wereld zal naar hem gaan stinken. Blijkbaar naar rotte zoute drop, zoals alsnog is vastgesteld.

Maar wat een droeve ochtend, wat een ontmoedigende tekens aan de wand. Het woord is vrees geworden: dat prachtige begrip ‘helen’ is vannacht tot moes vermalen door de rotte tanden van de tijd. Al het goud van de wereld lijkt opeens niks meer waard, want te koop geschreeuwd voor een habbekrats, door ’s werelds grootste zwetser.

Het Trumpisme trekt z’n sporen. Tot in de woordenboeken. Tragisch wordt trumpisch, we pinken geen tranen meer weg, maar bittere trumpen. Treurigheid wordt vanaf nu dus volkomen terecht trumpigheid genoemd. Kortom: beland in het aardse trumpendal.

Met een wapen in de hand komt men door het ganse land? We halen niet meer de trekker over, maar de trumper. We lopen niet langer in de tred- maar in de trumpmolen. Een gevecht tegen de tijd & de rimpels? Trumpitur invidia: tegen de nijd & de trumpels, zul je bedoelen.

En beste kinderen, we spreken niet meer van een tra- maar van een trumpezium. Ook de trammelant die jullie altijd maken, dat heet in de nieuwe spelling voortaan: trumpelant. Let op, met een -t- wel te verstaan. En de varkens zoeken niet meer naar truffels, maar naar trumpels. Verder kun je in het ‘Trumpisch Rekenwoud’ zomaar met het blote oog eveneens de schaamteloze ‘Fallus Trumpudicus’ aantreffen, alsook de ‘Kleverige Donaldzwam’ & de ‘Oranje Trumpamaniet’: allemaal even giftig voor de mensheid. Leer ze dus best van buiten.

Veel werkwoorden zijn gewoon vervangen door het begrip ‘trumpen’. Zoals de sabel uit de schede trumpen, of zich de haren uit het hoofd. Ook zal het echte hout grotendeels vervangen worden door goedkope planken van ‘trumplex’, en laten we eerlijk zijn: de populaire maar levensgevaarlijke trumpoline zou best verboden worden. Stop the deal!

Trumpejaan klim die berg? Aftroggelen muteert tot aftrumpelen. Een troela, al dan niet opgedirkt, wordt een trumpa, en de zwaarste stormen ontwikkelen zich voortaan in de trumposfeer. Schrijlings wordt trumpelings op het paard met zijn vriend Vlad. En in plaats van trompen, hetgeen brullen betekent, zullen ook de olifanten voortaan trumpen, dat speelt sowieso korter op zowel de slurf als op de bal.

De enige hoop die ons nog rest in bange dagen & nachten: Trump z’n smeulende cognitieve achteruitgang als een pad in zijn eigen korf? Zelf zegt hij dat zijn warrige uitweidingen het kenmerk zijn van een levendige en verfijnde geest: “Ik noem dat het ‘weefsel’. Sommige mensen vinden het zo geniaal. Maar de slechte mensen zeggen: ‘Weet je, hij was aan het dwalen.’ Het was echter geen zwerftocht, er is geen sprake van geklets. Dit is het weefsel.” Alzo sprak Zarathoustra?

Maar kom. ‘Weefsel’ kan altijd gaan rafelen. Wie weet komt Dirthy Don vroeg of laat vast te zitten in het ‘harige weefsel’ van zijn eigen hoogmoed? Hoe dan ook, vertroosting zal altijd vertroosting blijven. Geen hond die daar aan twijfelt. En ook vertrouwen kan godzijdank nooit verwoord worden naar ‘vertrumpeling’. Maar Gerard Walschap had gelijk in zijn boek Tor: ‘De mens, ge kunt gij daar niet aan uit.‘

Je zou kunnen zeggen: gezichtsbedrog. Het oog misleid. Gewoon een leeg zwart gat in-de-vorm-van. Die kringgespierde mond die eindelijk niet meer open kan gaan. Niet meer die vereelde stemknobbels over elkaar horen raspelen. Alsook nooit meer dat immer scheefvallende hoofd boven die wapperende handjes-draaien-van-koekebakkevlaaien.

Gewoon de schaar op scherp en knippen maar, tot er enkel nog een sjabloon overblijft waar kinderen koppen mee kunnen tekenen. Horentjes erop en het is weer den duvel, of den batman, of Reuzentong Pokémon Gengar. Maar zie, het hellevuur blijft sowieso branden.

De nobele & erudiete Luc Devoldere leerde mij een confronterend vinnig gedicht kennen: ‘Vieze druppel’ van Palladas van Alexandrië (vierde eeuw na Christus) in zijn boek ‘Lucifers bij de brand’.

Mens, gedenk wat je vader deed
toen hij je verwekte.
Dan zal je wel niet meer verwaand zijn.
Maar Plato heeft je
met zijn filosofische dromen opgeblazen.
‘Onsterfelijk hemels gewas’
noemde hij je.

Uit klei ben je gemaakt.
Waarom zo trots?
Zelfs zo ben je nog
te plechtig geboetseerd.

Wil je de waarheid horen?
Uit tuchtloze geilheid,
uit één vieze druppel
ben je geboren.

Maar kom, we roken nog eens een sigaartje? Nice try, but no cigar? Hoewel iedereen dankzij Freud misschien denkt dat elk min of meer langwerpig object een fallussymbool is en een diepere psychologische betekenis heeft: soms is een sigaar gewoon een sigaar.

Zo te zien een knéiter van een sigaar: een Cubaanse longfiller Bolivar Royal Corona? Staat alleszins garant voor een goede verbranding en een stevige askegel zonder groeven. Niet geschikt voor beginners!

Maar toch wel handig, zo’n hondje met een slim poepeke.

Sloegen hun ogen dicht,
op voor-altijd berekend?

Doch bij doorvallend licht
staat helder afgetekend:

hun zichtbaar watermerk,
hemels precisiewerk.