Geachte dieren,

Koester geen wensen en helemaal geen liefste. Als ze in vervulling gaan, zijn het geen wensen meer en worden het onvrede, onrust en onbehagen. Echte wensen gaan niet in vervulling. Ze knagen, doen pijn, trekken veren uit, ontvellen, schuren en worden nooit vervuld. Ik kan het weten.

De uil legde zijn pen neer. Waarom kan ik het eigenlijk weten? dacht hij.
Toch wist hij dat het zo was. Hij had talloze wensen gehad, waaronder ook uitzonderlijke en liefste. Een aantal was in vervulling gegaan. Maar de pijn die hij had gevoeld was nooit minder geworden en zijn verwachtingen waren elke keer opnieuw veranderd in onvrede, onrust en onbehagen. Zou dat altijd zo zijn, dacht hij, voor iedereen? Ja, dacht hij, voor iedereen. Hij schreef verder:

Ik heb geen wensen meer. Jullie moeten ze ook niet meer hebben. Dat hoop ik vurig. Opnieuw legde hij z’n pen neer.

En wat is dàt dan, dacht hij, die vurige hoop? Is dat geen wens? Hij raakte in een hevige tweestrijd en midden in de nacht vloog hij naar buiten en zweefde hoog boven het bos in cirkels rond. Onder hem sliepen de dieren, dat wist hij. Het was daar stil. Boven hem flonkerden de sterren. Niets wensen, dacht hij, dat is het moeilijkste wat er is. Hij wist dat hij dat niet kon. Toen de zon opkwam vloog hij terug naar huis en verscheurde de brief.

TOON TELLEGEN